Μαθήματα ζωής !!!
Είναι απόγευμα και μόλις έχω φτάσει στο σπίτι, είμαι μέσα στο αυτοκίνητο κι όση ώρα περιμένω να ανοίξει η πόρτα του γκαράζ, ένας ήχος επαναλαμβανόμενος, οικείος, ταυτόχρονα όμως και μη αναγνωρίσιμος, ίσως και λίγο “σκληρός”, φτάνει στα αυτιά μου.
Κοιτάζω στην μεγάλη απότομη ανηφόρα έναν κύριο καλοσυνάτο γύρω στα 50 με τα μαλλιά γκριζαρισμένα με ένα σακίδιο στην πλάτη, με μαύρα γυαλιά κι ένα λευκό μπαστούνι να ανηφορίζει με άνεση, “διαβάζοντας” το δρόμο και τα εμπόδια (που πολλοί από εμάς περίτεχνα αφήνουμε) με τη λευκή προέκταση του χεριού του. Θαυμάζω τον τρόπο που κινείται και ξαφνικά με πιάνει ταραχή μήπως και δεν προλάβει να ανοίξει η πόρτα του γκαράζ να προχωρήσω και χωρίς να το θέλω να σταθώ εμπόδιο στο διάβα του.
Ευτυχώς πρόλαβα. Η πόρτα άνοιξε και εγώ πλέον είμαι μέσα στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Ναι, πρόλαβα να μπω και να αφήσω να διασχίσει ο κύριος το δρόμο του. Σβήνω την μηχανή κι ο ήχος συνεχίζει να χτυπάει μέσα στα αυτιά μου. Ακόμα πιο δυνατός, πιο καθαρός και πλέον πολύ κοντά σε εμένα. Μα καλά είναι δυνατόν; Έχω απομακρυνθεί από το δρόμο. Ναι, κι όμως είναι πολύ πιο έντονος και γίνεται πλέον πολύ αγχωτικός για εμένα. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κινούμαι προς την πόρτα του γκαράζ. Έκπληκτος αντικρίζω τον κύριο να βρίσκεται μέσα στο γκαράζ και να προσπαθεί να χαρτογραφήσει την περιοχή. Τίποτα όμως δεν του είναι γνώριμο και δείχνει να είναι χαμένος. Πλησιάζω με ηρεμία και με σταθερή φωνή συστήνομαι και απλώνω το χέρι μου να συναντήσει το δικό του.
(Είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι είμαι πολύ τυχερός κι ευγνώμων που μου έχει δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή της ζωής μου να γνωρίσω από κοντά τη δραστηριότητα της Ελληνικής Σχολής σκύλων-οδηγών τυφλών «Λάρα», να συναναστραφώ μαζί τους και να μου εξηγήσουν πως είναι ο σωστός τρόπος να επικοινωνήσω με ένα άνθρωπο με απώλεια όρασης.)
Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα να κάνω μία προσπάθεια να βρεθώ μαζί του, να συναντηθούμε, να τον νιώσω. Η ανάγκη μου να τον βοηθήσω με κατέκλυζε. Ίσως γιατί ενδόμυχα σκέφτηκα ότι εγώ δε θα άντεχα να είμαι στο άγνωστο. Κι αμέσως μου γεννήθηκε η απορία: “ Εάν εγώ νιώθω έτσι, πως είναι άραγε γι’ αυτό τον άνθρωπο;”. Την ίδια στιγμή που οι σκέψεις μου έτρεχαν στο μυαλό μου, έχει ξεκινήσει ήδη η επικοινωνία μου μαζί του:
– Καλησπέρα ονομάζομαι Παναγιώτης. Φαίνεται σαν να χαθήκατε
– Ναι φαίνεται ότι μάλλον έχω χαθεί
– Μάλλον σας μπέρδεψε ο θόρυβος από το αυτοκίνητο μου
– Ναι. Άκουσα το αυτοκίνητο και ακολούθησα τον ήχο νομίζοντας ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Αλλά μάλλον δεν είναι έτσι…
– Έχετε δίκιο. Σας μπέρδεψε ο ήχος του αυτοκινήτου κι έχετε μπει στο γκαράζ της πολυκατοικίας. Θέλετε να σας βοηθήσω να βγούμε ξανά στο δρόμο που σας εξυπηρετεί;
– Ναι, θα το εκτιμούσα
– Ωραία! Μπορείτε να πιάσετε με το χέρι σας τον ώμο μου και να σας οδηγήσω;
– Βεβαίως. Κάτσε να σε πιάσω με τρόπο που με βολεύει
Κάπως έτσι «βρήκαμε» ο ένας τον άλλον και παρέα προχωρήσαμε μέχρι το δρόμο που είχε καταγράψει στο χάρτη του. Εκεί με ρωτάει:
– Τώρα είμαστε στην οδό…. με κατεύθυνση προς…;
– Ναι πολύ σωστά τα λέτε. Αυτός είναι ο δρόμος. Ακριβώς όπως το περιγράφετε.
Και κάπως έτσι φτάσαμε να κάνουμε μία χειραψία αποχαιρετισμού. Δεν ξέρω όμως ποιος ευχαριστούσε ποιον. Ο κύριος εμένα για την βοήθεια να βρει το δρόμο του, ή εγώ τον κύριο που με βοήθησε να «δω» τον δικό του και ταυτόχρονα με ένα μαγικό τρόπο και τον δικό μου δρόμο…
Καθώς απομακρυνότανε αναφώνησε δυνατά το όνομα μου λέγοντας μου ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κι εγώ; Ούτε που κατάφερα να συγκρατήσω το όνομά του. Είχα απορροφηθεί σε όλο αυτό που βίωνα. Έτσι αποχαιρέτησα κι εγώ μη συμπληρώνοντας το όνομά του. Ντράπηκα και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να επαναλάβω το όνομά του. Ίσως γιατί προσπάθησα πολύ, ενώ το μόνο που χρειαζόταν τελικά ήταν να είμαι ο εαυτός μου και να είμαι 100% παρών με μόνο στόχο να κάνω επαφή με τον κύριο που μόλις γνώρισα. Βλέποντας τη φιγούρα του να απομακρύνεται με την ίδια άνεση που είχε όταν την πρωτοείδα τη μορφή του, ένιωσα μία χαρά και μία συγκίνηση.
Κάπως έτσι έτρεξαν ξανά στο μυαλό μου οι αναμνήσεις μου από τη συναρπαστική εμπειρία που είχα και τις 2 φορές που πήγα στο “DIALOGUE IN THE DARK” που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που «βλέπω» τα πράγματα…
Ένα μάθημα ζωής για όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας, όπως την όρασή μας…
