Είναι φορές στη ζωή μας που έρχεται ένα γεγονός , ένας άνθρωπος, ένα τραγούδι, μια φωτογραφία ή μία κατάσταση από τα παλιά για να μας ξυπνήσει συναισθήματα, να μας προβληματίσει , να μας ευαισθητοποιήσει, να μας θυμίσει… και σίγουρα να μας μάθει κάτι που θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε στο μέλλον.
Πρόσφατα υπήρξα σε μία παρέα όπου συζητούσαμε αυτό το θέμα κι ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο γυρνάει με μία φυσικότητα και λέει: “Μα ο άνθρωπος είναι συλλέκτης. Συλλέκτης εμπειριών”. Κι όντως κάπως έτσι είναι. Στη ζωή μας συλλέγουμε εμπειρίες, στιγμές που βιώνουμε και δημιουργούμε το δικό μας μοναδικό πάζλ, που δεν μοιάζει με κανενός άλλου, ακόμα και του πιο κοντινού μας προσώπου.
Και για το μέλλον; Τι θα συλλέξουμε; Τι σχεδιάζουμε; Η ζωή μας σαν ένας καμβάς που συνεχώς σχεδιάζουμε με διάφορα χρώματα. Άλλοτε με χρώματα ανοιχτά, φανταχτερά, έντονα κι άλλοτε με χρώματα μουντά, σκούρα, χωρίς ζωντάνια. Και το πινέλο; Είναι άραγε στο χέρι μας ή κάποιος άλλος ζωγραφίζει για εμάς κι επιλέγει και τα χρώματα; Ο λαός λέει: “όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει”. Είναι όμως έτσι;
Μία εμπειρία που έχουμε συλλέξει στο παρελθόν κι έχει φωλιάσει μέσα μας, κάπου βαθιά, τόσο βαθιά που την έχουμε “ξεχάσει” ή νομίζουμε έτσι…μπορεί ξαφνικά να έρθει στην επιφάνεια και να μας ταρακουνήσει την ησυχία του παρόντος και ενδεχομένως να ορίσει το μέλλον. Κι ενώ όλα είναι σε μια σειρά, εκεί που δεν το περιμένουμε ξαφνικά όλα γύρω μας να αλλάζουνε. Εναλλαγή συναισθημάτων, ρυθμού και τρόπου ζωής.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ακούσει ένα τραγούδι που να μας αγγίξει “προσωπικά”, δεν έχουμε μυρίσει ένα γνώριμο άρωμα, δεν έχουμε δει μία παλιά φωτογραφία και έχει τρέξει ο λογισμός μας σε άλλο χρόνο να ανασύρει από τομπαούλο της “συλλογής” τα πιο βαθιά κρυμμένα κομμάτια μας; Και ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μας και συναισθήματα μας κατακλύζουνε. Άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα. Και μπορεί όλο αυτό να γίνει επειδή το επιδιώξαμε εμείς ή απλά γιατί “έτυχε”;
Ίσως κάποια από αυτά τα γεγονότα να είναι όντως τυχαία και κάποια άλλα να τα επιδιώκουμε, χωρίς καν να το γνωρίζουμε. Σίγουρα όμως ο τρόπος που βιώνουμε κάθε γεγονός είναι δική μας επιλογή κι η αυτή καθορίζει και τον τρόπο που θα αποφασίσουμε να ζωγραφίσουμε τη ζωή μας. Είναι επιλογή μας εάν θα θυμώσουμε, θα στενοχωρηθούμε, θα κλάψουμε, θα πικραθούμε ή θα αφήσουμε ένα γλυκό χαμόγελο να γεμίσει το πρόσωπό μας και να σκεφτούμε ότι ακόμα κι αυτό ήταν ένα κομμάτι δικό μας από της ζωής μας που μας βοηθάει να πάμε παραπέρα, να χτίσουμε το μέλλον μας.
Η φαρέτρα μας είναι γεμάτη με όπλα τις εμπειρίες του παρελθόντος κι είναι διαθέσιμες στα χέρια μας για να μας βοηθήσουνε να χτίσουμε το μέλλον.
Κάπως έτσι, αναπολώντας το παρελθόν, ατενίζουμε το μέλλον…
“Παναγιώτης Εμμανουηλίδης – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας”
